Ίδρυμα Παναγιώτη & Έφης Μιχελή

“Περίπου εκατό χρόνια πριν, όταν η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλη με διάσπαρτα αρχαία ερείπια, εκεί ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Έφη. Η Έφη ήθελε να γίνει ζωγράφος. Έμαθε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω της: τις πλατείες και τα πάρκα, τα καταστήματα και τα καφενεία, τα παιδιά που παίζουν ή πηγαίνουν σχολείο, τα ζώα που τριγυρίζουν ανέμελα.

Στα έργα της ζωγράφιζε την καθημερινότητα, όπως την αντιλαμβανόταν, με την απλότητα, τη γαλήνη και την ευφροσύνη της. Ζωγράφιζε την ελληνική ύπαιθρο, τις πόλεις, τις γειτονιές, τις πλατείες. Τα χωριά, τη λιτή και αυθεντική ζωή των ανθρώπων τους και τη φύση γύρω. Και όσο ζωγράφιζε πρόσωπα και σκηνές της ζωής τόσο πιο κοντά αισθανόταν στους ανθρώπους.”